Bu coğrafyada ilk tahvillerin faizi yüzde 12,5'ti

Osmanlı Devleti 1830'ların ikinci yarısında artan askeri harcamalar ve reform girişimleri arasında kaynaklarının tükenmesiyle kaime denen iç borçlanma araçlarına yöneldi.

İktisat tarihçisi Prof. Dr. Şevket Pamuk'un "Osmanlı Ekonomisi ve Kurumları" başlıklı kitabına göre, bu kaimeler tahvil işlevi görüyordu.

Pamuk o dönemde birçok devletin bütçe kaynakları tükendiğinde harcamalarını sürdürebilmek için sergi adı verilen borç senetleri kullanmaya başladığına dikkat çekiyor.

Böylece Galata bankerlerinin elinde büyük miktarlarda kısa vadeli devlet borcu birikmişti.

Devletin Londra'daki bankerlerden borç bulmak için yaptığı girişimler sonuçsuz kalınca faiz geliri de sağlayan kağıtların da basımına girişildi.

Böylece İstanbul yöresinde kaime-i muteber-i nakdiyye ya da kısaca kaime adlandırılan ve önceleri faiz geliri de sağlayan kağıtlar basılarak piyasaya sürüldü.

İlk kaimeler 500 kuruş değerindeydi. Sekiz yıl vadeli bu kağıtlar, yılda sekizde bir ya da yüzde 12,5 faiz geliri sağlıyordu.

Devlet ısrarla bu kağıtların piyasalarda ek bir mübadele aracı oluşturmak için basıldıklarını ve bunların vergi ödemeleri de dahil olmak üzere her amaçla kullanabileceklerini vurgulamaktaydı.

Sonraları, daha küçük değerli kaimeler de piyasaya sürüldü. 1840 yılında iki aşamada piyasaya sürülen kaimelerin toplam değeri 40 milyon kuruşa ulaştı.